Bonaire, the place to be

Kralendijk, 19 februari 2021

‘Als je het gevoel hebt dat je leven in zwaar weer zit, is dat heftig. Een zware storm valt nou eenmaal niet te omzeilen. De beste manier om hiermee om te gaan, is er doorheen gaan en accepteren dat dit de situatie is. Met deze houding erken je de storm. En je mag erkennen dat je het lastig of eng vindt. Als je bijvoorbeeld een huilbui voelt opkomen, geef hier dan vooral aan toe. Dát is een positieve levenshouding: het erkennen van al je emoties. Jij bent de kapitein die het schip door het zware noodweer loodst. Als de kapitein de hoop opgeeft, zal het schip onherroepelijk stranden. Maar wanneer jij als kapitein de zware storm durft aan te kijken, en daardoor de bemanningsleden de juiste orders kunt geven, komt er een moment dat zelfs de ergste storm weer voorbijgaat. En dan ben jij overeind gebleven, omdat je een (energie)lekkage wist te voorkomen, waardoor het schip kon blijven varen.
Als je als kapitein het schip in je eentje wilt besturen en geen (of onduidelijke) instructies aan je bemanningsleden geeft, gaat het ook niet goed. Ten eerste ontneem je daardoor de anderen de kans om te kunnen bijspringen. Bovendien beroof je jezelf van je kostbare energie. Als logisch gevolg zal het je steeds meer moeite en energie kosten om je positieve kijk op het leven te behouden. Het schip zal stranden, en dan ben je nóg verder van huis.
Ook als je als kapitein verkeerde (negatieve) orders geeft, gaat het schip de verkeerde kant op. Ook dan is de kans groot dat je veel langer in het zware weer blijft hangen. Daarom is zelfzorg extra belangrijk in tijden van zwaar weer. Dan kun je namelijk tijdig jouw batterij opladen en kun je de situatie beter aan. Accepteer dat wat er is. Laat los wat is geweest. Geniet en heb vertrouwen in wat kan zijn.’

In deze storm heb ik de afgelopen twee maanden gezeten én ik heb mijn eigen adviezen opgevolgd. Vanuit Nederland ben ik van de een op andere dag vertrokken naar Bonaire en kreeg het ‘Bonaire virus’: ik werd ter plekke verliefd op dit eiland, eigenlijk een groot dorp. De storm is gaan liggen en ik ben helemaal tot rust gekomen, dankzij heel veel lieve mensen hier op Bonaire. Op Bonaire -sinds 10-10-2010 een speciale gemeente van Nederland- heb ik de vrijheid om te doen en te laten wat ik wil: een lekker drankje nuttigen op een terras met wuivende palmbomen in de zon, 30 graden met een heerlijke zeebries en daarna tot 24.00 uur naar restaurants met live muziek kan gaan (vanwege het Coronavirus wel met gepaste afstand van anderhalve meter, mondkapje dragen in openbare gelegenheden, supermarkt en winkels, regelmatig handen wassen).
Bonaire is het eiland waar de ezels gewoon over de weg lopen en de automobilisten voor je stoppen om je ruimte te geven om in te voegen. Een vriendelijk woordje hier en vele glimlachende Bonairianen daar. Trankil, trankil hoor ik elke dag en ja hoor, ik doe het rustig aan, graag zelfs.
Bonaire ik zou je nooit meer willen missen, je blijft voor altijd in mijn hart.

Noodroep aan alle medeburgers uit Nederland: ‘Alstublieft ontwaak, nu het nog kan’

Bonaire, 7 februari 2021

Terwijl iedereen in Nederland vandaag de straat is opgegaan om te genieten van de sneeuwpret en de Coronamaatregelen probeert te vergeten -er is gelukkig toch nog iemand boven die aan de (goede) touwtjes trekt en met een lawine van sneeuw het ons aangedane onrecht wil laten vergeten-, zit ik hier op Bonaire en zie met lede ogen aan dat de Nederlandse politiek opnieuw een onzinnige Coronamaatregel in de maak heeft:
Het kabinet stelt als voorwaarde bij de opening van de scholen op 8 februari 2021 dat bij een positieve testuitslag een hele schoolklas verplicht in quarantaine zal gaan en na vijf dagen een her-test moet volgen.

Deze voorwaarde is onterecht brengt kinderen schade toe. Kinderen hebben het recht om in vrijheid, zonder angst en in een veilige omgeving te mogen opgroeien.
“Het test- en quarantaine beleid suggereert dat kinderen schuldig zijn aan het verspreiden van het virus. Het coronavirus vormt voor hen geen enkele gezondheidsdreiging en kinderen spelen een verwaarloosbaar kleine rol bij de virusoverdracht”, aldus de voorzitter van het Artsen Collectief. “ Aan de andere kant maken deze coronamaatregelen wel hun heden en toekomst kapot. Dit kabinet wakkert angst aan. Het beleid geeft schade aan kinderen en ouders. Scholen en bonden moeten zich dat realiseren.” Let op: deze Coronamaatregel gaat morgen -maandag 8 februari- al in!

Nederland is niet meer mijn Nederland. Dagelijks wordt iedereen monddood gemaakt en gevangen gehouden. Zelfs ons belangrijkste recht -namelijk vrije meningsuiting door middel van demonstratie- wordt ons ontnomen en onmiddellijk afgestraft.
Ik had nooit gedacht dat er ooit een land zou zijn, waar het nog strenger is dan Saoedi-Arabië, waar de Koran de enige erkende godsdienst is, boven de wet staat en het uiten van meningen gestraft kan worden door executie: onthoofding. Toen ik in 1993 terugkwam uit Saoedi-Arabië, wilde ik iedereen door elkaar schudden met hun geklaag over wat ze allemaal misten. ‘Wij Nederlanders kunnen tenminste doen en laten wat we willen, zeggen wat we willen, geen curfew.’ Ik heb er zelfs een boek over geschreven ‘Vrij onder de sluier’, want iedereen moest het weten, hoe erg het was in Saoedi-Arabië.

Maar de rollen zijn omgedraaid. Terwijl kroonprins Salman de ene hervorming na de andere doorvoert en de vrouwen inmiddels mogen autorijden en zelf hun paspoort mogen aanvragen, is er een land dat strenger is dan Saoedi-Arabië. Laat dat nu mijn eigen Nederland zijn. Mijn hart doet pijn en ik lijd met elke Nederlander mee. Het ergste is, dat iedereen op de hoogte is van de regels in het strenge islamitische Saoedi-Arabië, maar ons eigen Nederland dat de vrije meningsuiting altijd hoog in het vaandel heeft, dit Nederland laat ons nu juist in de steek. Nee erger nog, we worden elke dag nog meer onder curatele gesteld.

Ondanks dat ik hier op Bonaire -een speciale gemeente van Nederland verblijf en de vrijheid heb om te doen en te laten wat ik wil -een lekker drankje nuttigen op een terras met wuivende palmbomen in de zon, 30 graden met een heerlijke zeebries en daarna tot 24.00 uur naar restaurants met live muziek kan gaan -met gepaste afstand van anderhalve meter, mondkapje dragen in openbare gelegenheden, supermarkt en winkels, handen wassen- ben ik toch wel stilletjes jaloers op jullie met al deze sneeuwpret in ons eigen kikkerland.

Desiree Janssen

‘Lang leve de antidepressiva’ Hoofdstuk 1 Onthouding

Eindelijk: vier jaar na de lancering van mijn eerste autobiografische roman ‘Vrij onder de sluier’ over mijn leven als verpleegkundige in het streng islamitische #saoedi-arabië’- ben ik gestart met het eerste hoofdstuk van mijn 2e boek met als werktitel ‘Lang leve de antidepressiva’.

I’ve done it: the first chapter of my second book is written, after lesson 3 of the seminar from Gerry Robert. I’m so happy. Greatings from Holland, now on Bonaire Desiree Janssen (D.A.M. Janssen) #author2021desireejanssen

Hoofdstuk 1 Onthouding

(Eerste deel)

‘Alles goed?’ Ik ga er nog even breed voor liggen, terwijl ik de app verstuur naar Jan. Mijn lover, mijn lieve Bonairiaan. Over een uur zullen we elkaar weer in de armen sluiten en ik weet zeker dat mijn kingsize bed het dit keer zal moet laten af weten onder het geweld wat er komen zal. Liefkozend strijk ik over mijn venusheuvel. Zo glad is deze nog nooit geweest. Ik had Jan goed verstaan -al was het weken geleden- en langzaam maar zeker waren zijn woorden zich in mijn systeem gaan nestelen: ‘Ik hou van gladde poesjes.’ Het waren niet eens de woorden, maar zijn dringende blik die me in vuur en vlam liet staan en me elk moment tot ontploffing kon brengen. Ik had het scheermesje na lang zoeken gevonden en had me resoluut ontdaan van de haren. Haren? Stoppels zal je bedoelen. Je moest wel blind zijn om dat niet te kunnen zien.
Er is geen moment meer te verliezen. Ik grijp naar mijn telefoon: ‘Kom je langs? Ik heb een speciale verrassing voor je…’
Mijn app is nog maar net verstuurd of ik krijg antwoord: ‘En wat is de verass?’
‘Tja, heel speciaal…’
‘Eerst zegge’
‘Dan is het geen verrassing meer, maar je krijgt er geen spijt van. Of ben je moe?’
‘Nee maar verrsing kan je ook nu zegge. Dan weet ik hoe ik sta.’
‘Het is iets dat je niet op de app kan zeggen… Daar ben ik te verlegen voor.’
Het is stil op mijn telefoon. Ik kijk nog eens goed. Heeft hij mijn appje wel ontvangen? Ja, ik zie duidelijk twee blauwe vinkjes. Hij heeft mijn app niet alleen ontvangen, maar ook gelezen. Wat moet ik nu doen? Ik kan toch niet op de app zetten, wat ik net gedaan heb? Stel je voor dat hij het aan zijn vrienden of erger nog aan zijn collega’s laat zien. Wordt vervolgd…

Mijmering over het boek ‘De structuur van asfalt’ van Hans Leduc

Mijmering over het boek ‘De structuur van asfalt’ van Hans Leduc

Het eerste wat me opvalt is de rode kleur van de cover, dat staat voor leven, vitaliteit, energie, kracht en passie. Het intrigeert me. Snel sla ik het boek open.

There’s a bluebird in my heart that
wants to get out
but I’m too tough for him,
I stay, stay in there, I’m not going
to let anybody see
you.

Dit gedicht ‘Bluebird’ aan het begin van het boek trekt me in het verhaal waarbij de hoofdpersoon Hans succesvol projectmanager van een bank hoort dat er bij zijn zoon Jasper een autismespectrumstoornis is vastgesteld.
Ik word meegezogen in de zoektocht van de hoofdpersoon om antwoord te krijgen op vragen die hij voorheen nooit durfde te stellen. Een gevecht van een vader die het beste voor heeft met zijn zoon, maar uiteindelijk niet om zichzelf heen kan.

Hans Leduc heeft een persoonlijk verhaal neergezet, waarbij duidelijk wordt wat de gevolgen zijn van de diagnose autismespectrumstoornis en wat dit betekent voor vader en zoon.

Als ik het boek in een woord moet omschrijven: indringend.

‘De structuur van asfalt’, een boek uit het leven gegrepen.

Desiree Janssen,
11 november 2018

Hoe schrijf je een roman? Deel 26 Uitnodiging leesgroep

Hoe schrijf je een roman? Deel 26 Uitnodiging leesgroep

‘Desiree, je hebt zo’n indringend boek geschreven over jouw ervaringen in Saoedi-Arabië. Graag willen we als leesgroep jouw boek ‘Vrij onder de sluier’ samen met je bespreken. Er wat dieper op in gaan. Wat vind je ervan?’ Linda kijkt me verwachtingsvol aan.

Ik hoef er niet lang over na te denken. Wat er gebeurd is in Saoedi-Arabië, dat moet de hele wereld weten. De rillingen trekken door me heen tot aan mijn tenen. Het is als de dag van gisteren dat er zo’n griezel van de religieuze politie voor me staat. Hij zwaait met zijn stok om me aan de islamitische regels te houden: ‘Cover your hair, you are in an Islamic country!’

Een paar weken later bel ik aan bij het huis van Linda in Zoetermeer. Ze leidt me naar haar knusse huiskamer, waar ze samen met de andere leesgroepleden op de bank tegenover me plaatsneemt. Eerst drinken we thee en daarna is het tijd om iedereen mee te nemen in de Arabische cultuur.

Ik pak mijn sluier, die ik verplicht was om in Saoedi-Arabië op straat te dragen. De goudgekleurde ringetjes van de kralen aan de sluier schitteren in het licht van de schemerlamp.Totdat ik begin te vertellen over mijn geheimen van deze vierkanten doek, dat al snel een schaduw werpt op wat zo mooi had kunnen zijn:

‘Achter deze sluier kan ik me verschuilen. De ultieme oplossing voor als je wilt afspreken met leuke Arabische, maar het kunnen ook westerse mannen zijn. Je kunt jouw gezicht en jouw haar erin verhullen. ik voel me dan ineens op en top een Arabische vrouw, die zich in een limousine door haar man laat vervoeren naar zijn favoriete restaurant in het centrum. Elke keer dat de mutauwa, de religieuze politie het restaurant binnenvalt, haal je deze hoofddoek te voorschijn. Je bent dan onzichtbaar, net als alle Arabische vrouwen…’

‘Wat bedoel je, Desiree? Mogen de vrouwen niet naar een restaurant?’
De dames van de leesgroep hangen aan mijn lippen. Hun ogen dwingen me om door te gaan met mijn betoog.
‘Ze mogen wel naar een restaurant, maar ze moeten hun haren te bedekken en vaak ook hun gezicht achter een zwarte doek verbergen. Als of ze niet belangrijk zijn, er niet toe doen.’

Ik staar voor me uit, hopend een lichtpuntje te kunnen ontdekken in zwarte gat waar mijn herinneringen zijn opgeborgen.
‘Elke keer weer als ik terug kijk, hoeveel risico’s heb ik genomen door de regels regelmatig naast me neer te leggen en vrolijk met Arabieren ben uitgegaan. Wat had er kunnen gebeuren, ik moet er niet aan denken. Een gevangenisstraf van jaren zou nog mild zijn, maar de kans op de doodstraf was niet ondenkbaar.’
Misselijkheid stijgt op vanuit mijn maag.

Vele vragen en reacties volgen: ‘Ik ben begonnen aan je boek, maar kon het niet meer wegleggen. Ik heb een paar traantjes gelaten. Zoals de directrice die op jouw vader leek, wat een weerslag dat had op jou. En hoe je behandeld ben door die Arabier, alsof je zijn eigendom was.’

Als afsluiting komt de prangende vraag: ‘Zou je weer terug willen gaan naar Saoedi-Arabië?’

Ik laat ze nog even in spanning.
Dan schud ik resoluut mijn hoofd. ‘Nee, ik wil niet meer terug. Ik heb het een paar jaar geleden overwogen om een Nederlandse vriendin op te zoeken in Saudi voor een laatste research en nogmaals de sfeer te proeven ten behoeve van het schrijven van mijn boek. Mijn vriendin woonde er samen met haar man, een Brit, op een compound. Haar man moest toestemming vragen aan zijn baas, want die was verplicht om voor mij garant te staan.
‘Waarom wil mevr. Janssen naar Saoedi-Arabië komen?’ had zijn baas gevraagd. ‘Ze is bezig met het schrijven van een boek over dit land.’ Dat werd een no-go.
Nu moet ik er niet meer aan denken om naar Saoedi-Arabië terug te gaan. Ik zou me erg onveilig voelen. Steeds weer die onderzoekende blikken van de religieuze politie. De kans dat ik opgepakt zal worden, als ik me in gezelschap zou begeven van een man. Zelfs met mijn huidige partner zou ik daar niet op straat kunnen lopen, omdat we niet getrouwd zijn.’

Terwijl geroezemoes van de dames opzwelt tot een waar popconcert, kijk ik uit naar de volgende meeting van een leesgroep, dit keer in Zwijdrecht…

Desiree Janssen,
31 januari 2018

Hoe schrijf je een roman? Deel 25 Wederom in de media

Hoe schrijf je een roman? Deel 25 Wederom in de media

‘Wat ben je laat. Hoe komt dat?’ Jeroen wacht mijn antwoord niet af, maar doet snel de deur van de auto voor me open.
‘Ze zullen bij radio Omroep West echt wel op me wachten. We hebben een vol uur om over mijn boek te praten.’
Als ik op de bijrijdersstoel zit, lukt het me niet om mijn handen stil houden. Na tien minuten zijn alle plukjes van mijn jurk verwijderd. Het mei zonnetje doet al warm aan. Druppels zweet druipen van mijn voorhoofd op mijn kleding. Jeroen kijkt vragend naar mij. Ik kijk van hem weg. Diep in mijn hart hoop ik dat ze me bellen om het interview af te zeggen. Stel dat ik niet de juiste gevatte antwoorden kan geven? Maar niets van dat alles. Mijn telefoon blijft stil.

Veel te snel naar mijn zin komen we bij de studio aan. Een jonge man vangt ons op. ‘Koffie?’ Mijn ogen beginnen te glimmen als ik hoor, dat Jeroen mag naast me komen zitten tijdens de uitzending.
De laatste instructies volgen: ‘We hebben blokken van tien minuten, waarin ik je vragen stel over jouw tijd in Saoedi-Arabië. Zorg dat je dichtbij de microfoon praat.’
De eerste vraag wacht ik nog af, daarna ben ik niet meer te stoppen. Ik krijg er plezier in om mijn avonturen te delen. Het uur vliegt voorbij. De tijd is aangebroken voor de laatste vraag: ‘Wat zou er moeten gebeuren om de vrouwen in Saoedi-Arabië meer vrijheden te geven?’
Ik word heel stil. Wat moet ik daarop zeggen? Ik weet dat de vrouwen het niet makkelijk hebben daar in Saoedi-Arabië. Maar wat is daar de oplossing voor? Gelukkig klinkt de aankondiging van het nieuwsblok.
Veel tijd om erover na te denken krijg ik niet. In de auto krijg ik op mijn telefoon een berichtje van Maria Genova: ‘Desiree, jouw boek komt in de Zomer Story Special bij de 10 mooiste boeken voor deze zomer 2017.’
Ik zwaai mijn handen in de lucht. ‘Yes, I did it!’
Mijn hart maakt overuren als ik de stroom van enthousiaste reacties van lezers op mijn boek op me in laat werken. ‘Geweldig zo’n boeiend interessant boek…Het is een prachtig boek… Ik heb genoten van je boek… In één adem uitgelezen, wat is het geweldig goed geworden! En dat vind ik niet alleen getuige de mooie recensies en de aandacht in de pers.’

Ook de Belgische Radio 1 van het programma ‘De Wereld Vandaag’ weet me te vinden. ‘Een Saudische vrouw is in juli opgepakt door de Saudische politie. Ze was te zien was in een filmpje waarin ze in het openbaar rondwandelt in een topje met korte mouwen en minirok. Wat vindt u ervan?’
Ik huiver als ik terug denk aan de religieuze politie in Saoedi-Arabië, die achter me aan was gegaan. Net op tijd was ik een hotel ingevlucht.
De telefoonlijn kraakt.
Ik antwoord snel:’Het zou fijn zijn als de vrouwen zich kunnen kleden, zoals ze zelf willen.‘

Het is eind september 2017 als mijn telefoon wederom rinkelt. Dit keer meldt Radio Brussel zich: ‘Heeft u het al gehoord? De vrouwen in Saoedi-Arabië mogen in de toekomst autorijden. Koning Salman, staatshoofd van het land, heeft dat vandaag via een decreet bepaald. Mogen we u daarover morgenochtend in onze uitzending vragen over stellen, gezien uw ervaringen in het streng islamitische Saoedi-Arabië?’
‘Ja, natuurlijk.’ Het zware gevoel in mijn buik negeer ik.

De volgende dag sta ik om zeven ’s morgens naast mijn bed. Het harde geluid van mijn telefoon nagelt me aan de grond, alsof de bliksem is ingeslagen. Mijn ervaringen van een heel jaar in Saoedi-Arabië vliegen aan me voorbij. Ik dwing me tot het drukken op de telefoon.
De stem van de medewerker van radio Brussel bromt in mijn oren: ‘Na het volgende muziekje komt u rechtstreeks in de uitzending’
Ik tik met mijn vingers op mijn benen. Steeds sneller.
De tonen van de muziek nemen af, een stem klinkt. ‘Hier is de schrijver van het boek ‘Vrij onder de sluier’ die in Saoedi-Arabië gewoond en gewerkt heeft. Mevrouw Janssen, zou het echt gaan gebeuren dat vrouwen in Saoedi-Arabië auto mogen rijden?’
Stilte. Mijn stem hapert even. Dan gooi ik het eruit: ‘De geestelijken zullen alles eraan doen om het tegen te houden. Volgens hen zouden rijdende vrouwen onzedelijkheid in de hand werken.’

Ik staar voor me uit. Ik gun het de vrouwen in Saoedi-Arabië: hun welverdiende vrijheid. Hoe zou het gaan?
Nog steeds voel ik de aanwezigheid van de religieuze politie, als een brandmerk in mijn huid.

Desiree Janssen,
27 september 2017

Hoe schrijf je een roman? Deel 24 De media

Hoe schrijf je een roman? Deel 24 De media

Eind april 2017 belt de Vlaamse Radio 1 me, als ik midden op het IJsselmeer in mijn zeilboot dobber: ‘België heeft gestemd voor Saoedi-Arabië in de VN commissie van vrouwenrechten. Wat vindt u daarvan als ervaringsdeskundige? Kunt u naar aanleiding van uw boek‘Vrij onder de sluier’ dat vanmiddag toelichten live in de uitzending van De Wereld Vandaag?’

Ik staar minutenlang naar de telefoon in mijn hand. Heb ik echt toegestemd om voor het grote publiek in België mijn mening te geven over deze politiek gevoelige kwestie? Waarom heb ik eigenlijk mijn boek geschreven?
Mijn drive was om de lezer mee te nemen in hoe ik heb moeten dealen met de extreme regels die mij als westerse vrouw werd opgelegd. Wat had ik het daar moeilijk mee. Mijn innerlijke strijd om me te houden aan mijn eigen normen en waarden of het volgen van een compleet ander systeem, waarbij ik niet uit kon gaan met mannen. Een van de vijfduizend prinsen die ik hoopte te ontmoeten, lag ver buiten mijn bereik.
Ik koos er voor om als een rebelse dame de regels aan mijn laars te lappen, al realiseer ik het me nu pas: wat heb ik toch veel risico’s gelopen!

Als een paar uur later de uitzending begint, zit ik op het puntje van mijn stoel. ‘Het is een totaal andere wereld dan we hier in het westen gewend zijn. Ja, vrouwen zijn beperkt in hun vrijheid en hebben overal toestemming voor nodig van hun voogd. Dat klopt. Ik kan me voorstellen dat België een kritische noot heeft nu Saoedi-Arabië een zetel heeft in de VN commissie voor de vrouwenrechten. Aan de andere kant geeft het wel de mogelijkheid om in gesprek te gaan, dus lijkt het mij een goede zaak, al zal er kritisch gevolgd moeten worden of Saoedi-Arabië zijn verantwoordelijkheid neemt.’

Een week later word ik gevraagd voor een tweede gesprek bij Radio 1 in België. ‘Wist u dat er een koninklijk besluit in Saoedi-Arabië genomen is dat volwassen vrouwen in de toekomst niet langer onder voogdij van een man zullen vallen? Is dat geen mijlpaal?’
Ik denk terug aan een jonge vrouw die tevergeefs naar het ziekenhuis in Saoedi-Arabië werd gebracht. Citaat uit mijn boek:’We konden haar niet redden. Voogd kwam te laat.’Is dit voorgoed verleden tijd?
Ik ben voorzichtig met mijn antwoord. Het is of ik weer terug ben in de tijd: de religieuze politie die me achterna komt: ‘Cover your hair, you are in a islamic country!’ Ik sta stijf, kan me niet meer verroeren, als die oude man met zijn lange baard en stok opgeheven voor me staat.
‘Ja, het is geweldig als de vrouwen hun eigen keuzes kunnen maken en niet meer ondergeschikt zijn aan een man. Al weet ik dat de hoge geestelijken het voor het zeggen hebben, samen met de religieuze politie. Als de koning met hun dit goed heeft weten afstemmen, is dat een grote stap vooruit voor de zelfstandigheid van de vrouwen. Ik hoop echt dat dit gaat gebeuren.’

Terwijl ik zit te mijmeren over alle belangstelling van de media, kijk ik vol trots naar mijn foto en lees mijn interview in het meinummer van het vakblad Arts en Auto. Wat een impact hadden mijn ervaringen in Saoedi-Arabië waardoor het twintig jaar duurde voordat ik erover kon schrijven.
De telefoon gaat. ‘Dit is omroep West. Wij willen u graag uitnodigen om in onze radiostudio in Den Haag te praten over uw boek ‘Vrij onder de sluier.’ Schikt het u op dinsdag 23 mei om zes uur ’s avonds?’
Ik hoef er geen seconde over na te denken: ‘Natuurlijk. Ik ben nog lang niet uitgepraat over Saoedi-Arabië over de bizarre situaties waar ik getuige van was en ook zelf in belandde…’

Desiree Janssen,
21 mei 2017

Hoe schrijf je een roman? Deel 23 Promotie: de eerste herdruk!

Hoe schrijf je een roman? Deel 23 Promotie: de eerste herdruk!

‘Zat aan de radio gekluisterd, leuk interview! Ben halverwege je boek, leest als een thriller!’

Wat een geweldige reactie na mijn interview op 23 februari 2017 bij Diana Matroos van BNR Nieuwsradio.
Mooie intro van Diana: ‘Een verpleegkundige die verliefd wordt op een knappe collega. Het is de basis voor veel zoetsappige boeken en films. Het leven van Desiree Janssen was helemaal niet zo zwoel als verpleegkundige in Saoedi-Arabië. Ze schreef het boek ‘Vrij onder de sluier’ over haar leven in het streng islamitische land.’

Terwijl ik dromerig voor me uit staar hoor ik ‘Ping’. Een mail komt binnen van de bibliotheek Zoetermeer:

Hoi Desiree,
Op 21 maart aanstaande organiseert de Bibliotheek Zoetermeer een Ladies Night met o.a. een modeshow, bonbons, kapper, yogademo, dansdemo, een lezing van een bekende schrijfster van kookboeken, een workshop handlettering. Toen ik hiervan hoorde dacht ik dat het een erg leuke aanvulling zou kunnen zijn als jij hier als auteur bij aanwezig bent, met je stapel boeken ‘Vrij onder de sluier’en je hoofddoek en wat je nog meer hebt gebruikt bij je boekpresentatie. Je kunt een of twee korte lezingen geven en boeken verkopen.
Heb je hier tijd voor en zin in? Ik ben benieuwd.

Ik zit meteen rechtop. Wat gaaf. Ook wel spannend. Het programma is snel gemaakt: drie lezingen afgewisseld met het verhaal over Scheherazada en een leuke act met mijn sluier, waarna gelegenheid zal zijn voor het stellen van vragen. Jeroen kan mee om bij de boekentafel te gaan zitten en om wat foto’s te maken.
Maar nu nog de uitvoering. Een verhaal schrijven is topsport, maar het verhaal vertellen is kunst. Het is of de duivel er mee speelt. Dezelfde week ontmoet ik Janneke, een verhalenvertelster.
‘Volgende week begint de cursus verhalenvertellen, drie maandagavonden. Je kan nog meedoen.’
We beginnen met het losschudden van ons lichaam, zingen gezamenlijk en gaan improviseren op verschillende teksten. Wat is het heerlijk om te leren los te komen van papier en speels vol dynamiek het tipje van de sluier van mijn boek te kunnen onthullen.
Tijdens de Ladies Night in Bibliotheek Zoetermeer krijgen mijn lezingen over mijn boek ‘Vrij onder de sluier’ een extra dimensie door mijn voordracht van het sprookje van Scheherazada. Vele enthousiaste reacties volgen.

Vlak voor de boekenweek 2017 belt Jeroen me op mijn werk: ’Desiree, je staat met jouw boek ‘Vrij onder de sluier’ bij de best verkochte boeken van dit moment in Bruna Top 100!’. We juichen tegelijk.
Het is feest en dat wil ik vieren met mijn vrienden op Facebook en Twitter. Ik plaats spontaan een winactie: ‘Iedereen die dit bericht voor 2 april 2017 middernacht liked en deelt, maakt kans op het boek ‘Vrij onder de sluier’.’
De winnaar is: Mieke Wijnants!

Bij de presentatie van mijn boek ‘Vrij onder de sluier’ voor Vrouwenleerschool in Voorburg hangen de vrouwen aan mijn lippen. De vragen blijven komen. ‘Hoe kom je erbij om naar dat strenge Saoedi-Arabië te gaan? Hoe was het daar?’ Ze krijgen er geen genoeg van om mijn extreme ervaringen in Saoedi-Arabië te horen.

Ik word stil als mijn uitgever op maandagochtend belt: ‘Desiree, jouw boek is nu al een succes. Het boek is in herdruk.’
Mijn ogen worden vochtig en ik voel mijn hart in mijn keel kloppen. Een stemmetje diep in me moedigt me aan: ‘Ja, Desiree, dat heb je goed gedaan!’

Desiree Janssen,
4 april 2017

Hoe schrijf je een roman? Deel 22 Mijn eerste interview in de krant De Telegraaf

Hoe schrijf je een roman? Deel 22 Mijn eerste interview in de krant De Telegraaf

‘Desiree, ik heb vanmorgen het persbericht verstuurd naar de media over de lancering van jouw boek Vrij onder de sluier. Nog geen uur later vraagt De Telegraaf al of je beschikbaar bent voor een interview. Hoe vind je dat? Kan je aanstaande vrijdag?’
Odette van uitgever Just Publishers wacht op mijn antwoord.
Ik bedwing me om mijn telefoon niet fijn te knijpen. ‘Wat geweldig. Ja, ik kan.’

In een grand café in Den Haag spreek ik af met de journaliste Bernice Breure. We kiezen allebei voor een kopje thee. Ik begin: ‘Al in het vliegtuig terug besloot ik: ooit ga ik hier een boek over schrijven. De wereld moet weten hoe het hier in Saoedi-Arabië er echt aan toe gaat.’
Bernice kijkt me onderzoekend aan: ‘Waarom heb je juist gekozen voor Saoedi-Arabië?’
Ik laat een stortvloed van woorden over haar heen komen. Bernice heeft moeite om het bij te houden. Als ik de religieuze politie beschrijf, die constant op de loer heeft gelegen, lijkt het dat mijn keel wordt dichtgeknepen.
‘Desiree, gaat het goed met je?’
Ik haal diep adem. Dan vervolg ik mijn verhaal aan de hand van de vragen van Bernice.
Het is tijd om op te stappen. Bernice geeft me een bemoedigende handdruk. ‘Op 18 maart staat het interview in de krant.’

In de tram staar ik voor me uit, terwijl ik alle gebeurtenissen in Saoedi-Arabië als een film voorbij zie komen. Een stem van een jonge vrouw zorgt ervoor dat ik in beweging kom en op tijd uit de tram stap.
Ik ben net een kwartier thuis, als de fotografe en visagiste voor de deur staan.
Petra, de visagiste, begroet me enthousiast en stemt af met de fotografe Chantal over de kleur van de make-up. Daarna concentreert ze zich op mij. Niet alleen mijn gezicht maar ook mijn haren worden onder handen genomen. Ik geniet van de persoonlijke aandacht.
Chantal neemt vervolgens foto’s van me in verschillende poses en op verschillende plekken in het huis. De sluier mag daarbij niet ontbreken, want als westerse vrouw was ik in Saoedi-Arabië verplicht mijn haren te bedekken. Petra volgt me nauwlettend en werkt regelmatig mijn make-up bij. Een paar uur later beëindigt de fotografe de fotosessie. ‘Het ziet er goed uit.’
Het geklik van de camera klinkt nog in mijn oren na, zelfs als de fotografe en de visagiste al lang uit mijn gezichtsveld zijn verdwenen.

Eindelijk is het zover: vandaag komt De Telegraaf uit. Om precies acht uur loop ik de winkel in, richting het rek waar de kranten liggen. Op een afstand zie ik De Telegraaf al. Ik struikel bijna als ik de krant uit het rek pak en Vrouw Magazine opensla. In de inhoudsopgave zie ik de aankondiging van mijn verhaal: ‘20 UIT DE KRANT Desiree werkte in een streng islamitisch land’.
De winkelbediende roept wat, maar ik ga er niet op in. Mijn blik valt op de eerste zin van het artikel: ‘Ik ben door het oog van de naald gekropen’. Op de foto daarnaast sta ik met mijn handen over elkaar en heb een melancholieke blik. Zelfs tot op de dag van vandaag staan de gebeurtenissen in Saoedi-Arabië op mijn netvlies gegrift…

Desiree Janssen
18 maart 2017

Hoe schrijf je een roman? Deel 21. Ineens ben je een schrijver

Hoe schrijf je een roman? Deel 21. Ineens ben je een schrijver

De grote dag breekt aan. Het boek waar ik jarenlang over heb lopen denken, heb laten rijpen en heb geschreven, ga ik vandaag presenteren.

Ik ben al een half uur van te voren aanwezig in kunstcentrum Brugman in Voorburg. Terwijl Jeroen mijn boeken een mooie plek geeft, sta ik trots naast de banner met de cover van mijn boek ‘Vrij onder de sluier’ die ik speciaal voor deze gelegenheid heb laten maken. Ik kijk de zaal in waar kleine tafels met stoelen zijn neergezet. Mijn vriendin Trudy loopt naar binnen met hapjes, zoals gevulde dadels, geheel in de Arabische sfeer.

De eerste bezoekers dienen zich aan. Het zijn de deelnemers van de schrijfweken in Zuid-Frankrijk die samen met mij hebben weg zitten dromen bij het idee om ons eigen verhaal te gaan vertellen: het boek dat geschreven moest worden.
‘Gefeliciteerd Desiree, het is je gelukt om jouw boek op de wereld te zetten.’
Vriendinnen omhelzen me, een overvloed aan bloemen neem ik in ontvangst.
Mijn lievelingsbroer Wilfried uit Engeland stapt op me af.
‘Wilfried, ik wist niet dat je zou komen. Wat ben ik blij dat je er bent.’ Ik wil nog van alles zeggen, maar de woorden blijven in de lucht hangen.
Hij pakt me vast. ‘Desiree, ik dacht, bij zo’n bijzondere gebeurtenis als de presentatie van jouw boek, daar moet ik bij zijn.’

Het geroezemoes om me heen verstomt. Het publiek kijkt me aan.
Ik begin te vertellen over de fascinerende wereld van Saoedi-Arabië. Iedereen hangt aan mijn lippen. Ik onthul het geheim van de sluier en tover mijn boek tevoorschijn. Een daverend applaus volgt.
Maria Genova neemt mijn eerste boek in ontvangst met de woorden: ‘Desiree, jouw boek wordt een bestseller!’
Ik kijk naar mijn publiek. Ze lachen me toe en klappen in hun handen.
Dan begin het langzaam tot me door te dringen. Ja, ik ben schrijver!

Desiree Janssen,
11 februari 2017